Στους φίλους που έφυγαν μα που δεν ¨χάθηκαν¨ποτέ!

Πώς γίνεται με μερικούς ανθρώπους στην ζωή σου,

Να συναντιέσαι…

Κάπου, κάπως, κάποτε…

Και να ξανασυναντιέστε,

Και όταν ξανασυναντηθείτε κάπου, κάπως αλλιώς, στο κάποτε,

Να ‘ναι όλα όπως πριν,

Πολλές φορές και καλύτερα απ’ ότι πριν.

Τώρα πια…μπορούμε να αρχίσουμε να λέμε: «παιδιά ήμασταν!»

Και ναι, όντως! Παιδιά ήμασταν!

Και που…όμως είμαστε ακόμα!

Και μεγαλώνουμε μαζί! Παρότι καμιά φορά δεν είμαστε παρέα.

Τους βλέπεις έτσι να πετούν, να παίζουν την ζωή, με μάτια που χαμογελούν!

Να, για μια τέτοια φίλη έχω να σας πω!

Την φίλη και διάσημη πια φωτογράφο στους αιθέρες και τις θάλασσες…

Χριστίνα Καραγιάννη!

Φωτογραφημένη από τα μάτια του φακού της!

Καλή συνέχεια φίλη,

Στις αστραφτερές αμμουδιές του κόσμου!

Πρόσφατη συνέντευξή της ΕΔΩ

Μπορείτε να δείτε την ιστιοσελίδα της ΕΔΩ